ـ معمولا دانش آموزان تیزهوش احساس طردشدگی و انزوا از طرف همکلاسی هایشان دارند. صفات ناخوشایندی مانند «بچه درسخوان»، «بچه مثبت»، «مخ» و... که به این دانش آموزان نسبت داده می شود در بیشتر موارد آنها را مجبور به کناره گیری از جمع همکلاسی هایشان می کند.

ـ برخی تیزهوشان «خجالتی» هستند. علت آن هم این است که این تیزهوشان به دلیل داشتن هوش و استعدادی که دارند و تفاوتشان با بقیه برای پیدا کردن حتی یک دوست هم دچار مشکل می شوند و دوستیابی برایشان غیرممکن می شود.

ـ شاید اغلب والدین دانش آموزان تیزهوش به این نکته توجه نداشته باشند که با تحسین، پاداش و شور و شوق نشان دادن بیش از اندازه شان تا چه حد به آنان فشار می آورند (برای این که بتوانند همیشه بهترین باقی بمانند) و این فشارها در بیشتر موارد به صورت نشانه هایی چون ناخن جویدن، سردرد، دل درد یا اضطراب دائمی خود را نشان می دهد.

ـ کمال گرا بودن دانش آموزان تیزهوش هم مشکلی جدی به حساب می آید. کمال گرا بودن خود باعث رضایت کمتر و انتقاد بیشتر دانش آموز تیزهوش از خودش می شود. وقتی این دانش آموز به مرور زمان نتواند خود را به استانداردهای محال کمال گرایانه برساند دچار تفکر «من به اندازه کافی عالی نیستم» شده و احساس افسردگی و بی کفایتی می کند.

ـ از دیگر مشکلات دانش آموزان تیزهوش «رقابت جو» بودن آنان است. این طرز فکر که «من همیشه باید برنده باشم» در مواقعی باعث ایجاد مشکل می شود. در حالی که در بیشتر مواقع دانش آموز تیزهوش تنها برنده در صحنه است، اگر در رقابت های شدید شکست بخورد دچار ضربه روحی شده و احساس خشم و ناراحتی شدید تمام وجودش را فرا می گیرد و شاید همین مساله باعث شود در عرصه های رقابت جویانه برای پیشگیری از شکست شرکت نکند و عقب بکشد.

 

منبع دریافت این مطلب : جام جم آنلاین