آموزش آرام در اسپانیا

«ژوان دومِنِک فرانسِک» و همکارانش از سال 2004 در اسپانیا رویکردهای تازه آموزشی را در یک مدرسه به کار گرفته اند. او می گوید که مفهوم «آموزش آرام»، مفهومی است به زمان مورد نظر برای یادگیری واقعی مربوط است.

هر شاگرد و هر دانش آموزی یک ریتمِ یادگیری متفاوت دارد، به همراه علائق متفاوت و توانایی های متفاوت. هر کس ریتم خاص خودش را دارد. ریتم یادگیری برای هرکدام از بیست و پنج شاگردِ یک کلاس، متفاوت است.

آموزش سنتی در چین

آموزش در چین به رقابتی بودن، مشهور است، جایی که بسیاری از شاگردان به کلاسهای گرانِ خصوصی می روند تا از دیگران جلو بیفتند. اما کسانی هستند که به سوی روشهای سنتی ترِ آموزش بر می گردند.

دانش آموزان در این مدارس، لباسهای سنتی چینی می پوشند و کتابهای سنتی می خوانند و هنرها و خطاطی کهن را یاد می گیرند. فرآیندِ یادگیری بسیار طولانی است، اما کودکان با ریتمِ خودشان پیش می روند.

در این مدرسه، از ریاضیات و دانشهای جدید خبری نیست، بلکه کتابهای باستانی مانندِ نوشته های کنفوسیوس خوانده می شود. بعضی از کودکان ممکن است بعداً برای پیوستن به دبیرستانهای عمومی مشکلاتی داشته باشند. اما بسیاری از والدین تحصیلکرده، مدارس عمومی را بسیار رقابتی می دانند.

تحولاتِ آموزشی در ژاپن

ژاپنی ها، مدتهای مدید اعتقاد داشته اند که کودکان با آموزشِ سریع، بهتر یاد می گیرند. اما دولت در سال2002 تصمیم گرفت که یک برنامه «آموزش آرام» را در مدارس بر قرار کند. یعنی کلاسهای کمتر، با فشار کمتر بر دانش آموزان.

اما «آموزش آرام» پس از پنج سال کنار گذاشته شد و این اصلاحاتِ آموزشی به شکلِ گسترده از سوی والدین و رسانه ها طرد شد. منتقدان معتقد بودند که این شیوه آموزشی با انتظاراتِ آموزشیِ سطحِ بالای ژاپن سازگار نیست.

متخصصان ژاپنی می گویند، تجربه این پنج سال «آموزش آرام»، در زمینه تحقیقاتِ علمی و نیز رشدِ اقتصادی، قطعاً پیامدهای جدی برای آینده این کشور خواهد داشت. آنان همچنین معتقدند که زمانِ افزودن به سرعت آموزش فرا رسیده است زیرا در ژاپن، آهستگی به معنای تنبلی است.

 

منبع دریافت این مطلب : یورو نیوز