«به دست خود درختی می‌نشانم     به پایش جوی آبی می‌کشانم

کمی تخم چمن بر روی خاکش            برای یادگاری می‌فشانم

درختم کم‌کم آرد برگ و باری        بسازد بر سر خود شاخساری  

چمن روید در آن‌جا سبز و خرم            شود زیر درختم سبزه‌زاری

 به تابستان که گرما رو نماید         درختم چتر خود را می‌گشاید 

  خنک می‌سازد آن‌جا را ز سایه          دل هر رهگذر را می‌رباید» 

شعر بالا را بسیاری‌ها شنیده‌ایم و شاید وقتی آن را می‌خوانیم خاطرات خوش کودکی و مدرسه مقابل دیدگانمان رژه برود. این شعر از «عباس یمینی شریف» است؛ آموزگار، مدیر مدرسه و نویسنده‌ی ایرانی ادبیات کودکان. عباس یمینی شریف، اول خردادماه 1298 در محله‌ی پامنار تهران به دنیا آمد.

شاید بتوان به راستی بر این امر صحه نهاد که در نیم قرن اخیر میلیون‌ها کودک ایرانی اشعار و نوشته‌های او را خوانده‌اند. یمینی‌شریف یکی از پرکارترین نویسندگان و شاعران کودکان در جهان بوده است. او بیش از 30 کتاب در این حوزه منتشر ساخت. اولین کتاب یمینی‌شریف «آواز فرشتگان» نام داشت که در سال 1325 منتشر شد و آخرین کتاب‌های این نویسنده‌ی کودکان، «جدال در پرتگاه توچال» و «فارسی‌ زبان ایرانیان» در سال 1368 و چندی قبل از مرگ او به چاپ رسید. یمینی‌شریف با در نظر گرفتن روحیات و خلقیات کودکان در قالب شعر و با زبانی ساده و آهنگین آن‌چه باید کودکان بیاموزند را به آن‌ها می‌آموخت.

احسان یارشاطر:

«اگر کودکان و نوآموزان می‌خواستند از به‌ترین شاعری که می‌شناسند، مجسمه‌ای بریزند، از شاعری که عمری را وقف خدمت به تربیت آن‌ها کرده، آن شاعر، فروغ فرخزاد یا شاملو یا نیما نبود، سعدی یا پروین یا ایرج یا بهار هم نبود. آن شاعر یمینی‌شریف بود و هست.»

توران میرهادی، استاد ادبیات کودکان، نویسنده و متخصص آموزش و پرورش که سابقه‌ی دوستی و هم‌کاری‌اش با یمینی‌شریف به سال 1344 بازمی‌گردد چنین می‌گوید: «عباس یمینی شریف در مدرسه و مکتب درس خوانده است و با ابعاد اندیشه‌های خاص و عام، نو و کهنه آشناست. محیط پرورش او خیلی زود او را با افکار ضد ظلم آشنا می‌کند و چنین است که 50 سال از 70 سال زندگی پربار خود را وقف کودکان و نوجوانان، یعنی بی‌دفاع‌ترین و مظلوم‌ترین افراد کشورمان می‌کند و تا لحظه‌های پایان زندگی حتی زمانی که به مرگ می‌اندیشد، ابتدا به کودکان فکر می‌کند: من نغمه‌سرای کودکانم»

اعتقاد او به همین نیاز به دگرگونی، موجب شد که به تالیف کتاب کلاس اول ابتدایی به نام «دارا و آذر» که سال‌ها در مدارس تدریس می‌شد بپردازد. در سال 1321 اولین شعری که برای کودکان سروده بود را در مجله‌ی «نونهالان» منتشر کرد. او در سال 1323 با ابراهیم بنی‌احمد مجله‌ای به نام «بازی کودکان» را منتشر ساخت. اشعار عباس یمینی شریف در سال 1324 وارد کتاب‌های درسی دوره‌ی ابتدایی ایران شد.

او در آخرین دو بیتی که در روزهای واپسین عمر خود و برای حک شدن بر سنگ مزار سروده است می‌گوید:

من نغمه‌سرای کودکانم     شادست ز مهرشان روانم

عباس یمینی شریفم        گیرید ز کودکان نشانم

کسی این شعر را فراموش کرده است؟

«من یار مهربانم          دانا و خوش زبانم

گویم سخن فراوان        با آنکه بی زبانم

پندت دهم فراوان        من یار پند دانم

من دوستی هنرمند       با سود و بی زیانم

از من مباش غافل        من یار مهربانم»