یک مطالعه جدید در این باره می‌گوید: مادران با کودکان خود به شیوه بچه‌گانه صحبت کرده و تُن صدای خود را بالا و پائین می‌کنند و یا کلمات را بیشتر کش می‌دهند. اما پدران معمولا به شیوه معمولی رفتار کرده و با کودکان خود مانند بزرگسالان حرف می‌زنند که این باعث رشد قدرت زبان و بیان کودک می‌شود.

صداهای کودکانه بزرگسالان برای گوش‌های فرزندان جذاب و خوشایند است و در این حالت نیز آنها می‌توانند صداها، بخش‌ها و نهایتا کلمات و جمله‌ها را تشخیص دهند یعنی “شنیدن صداهای بامزه” برای بچه‌ها کمک به رشد کلامی آنها می‌کند.

با این وجود، پدران به خاطر ترس از مسخره بودن صدا و غرور مردانه، به‌شیوه مادرانه حرف نمی‌زنند. ارتباط کلامی پدر با کودک بیشتر به حالت آنچه در دنیای واقعی وجود دارد، صورت می‌گیرد.

آهنگ گفتار مردان با کودکان بیشتر شبیه به گفتار آنها با بزرگسالان است که اصلا چیز بدی نیست. در واقع پدران برای کودکانشان پُلی به‌سوی دنیای واقعی می‌زنند و رشد کلامی آنها را بالنده‌تر می‌کنند. والدین هر دو به نوعی تکمیل کننده یادگیری زبان کودک خود هستند فقط مادر صمیمیت بیشتری را برقرار می‌کند.

 

منبع دریافت این مطلب : قلم چی