چندی پیش در اخبار رادیو و سایر رسانه ها خبر شوک آوری پخش شد.خبر از این حکایت می کرد که مقام مسئول آموزش و پرورش پیشنهاد نموده بود مدارس برای تامین هزینه های خود بخشی از فضای مدارس را تبدیل به مراکز خرید و تجاری کنند.خبری که با بهت و حیرت فراوان بسیاری از افراد مواجه شد که همواره بیشترین دغدغه شان رشد و توسعه دانش آموزان و استفاده از امکانات مدارسی که صرفا با یک زمین غیر استاندارد و بسیار کوچک، تور بسکتبالی را بر تیرکی آویزان کرده اند و دانش آموزان هم خوشحال که مدرسه شان مزیتی را در این زمینه دارد. این خبر آنقدر تاسف بار بود که تا مدت ها ذهن ما را به خود مشغول ساخت و با یک سوال بزرگ مواجه بودم که چگونه یک کشور از پرورش جوانان خود و جهت دهی رفتار های آنان به توسعه می رسد و در کشوری دیگر چیزی که دیده نمی شود و یا بسیار کم اهمیت است جوانان و موضوعات پیرامون آن هاست.

بهتر است کمی واقع بینانه به نظام آموزشی خود نگاه کنیم. از یک سو مدیران، معلمان و مربیانی دلسوز و فداکار که همواره با کمترین حمایت چه از جنبه اقتصادی و چه از نظر علمی به انجام وظایف خود مشغول هستند، از سویی دیگر مدارسی که توانسته اند با تدابیری خود را غیر انتفاعی نمایند و خدماتی هر چند نه در سطح استاندارد های بین المللی ولی تا حدودی قابل قبول ارائه دهند و از سوی دیگر نظام مدیریتی حاکم بر آموزش و پرورش که تلاش دارد تا تغییراتی اندک در یادگیری و توسعه فردی ایجاد نماید.

 

حال نگاهی به نظام های آموزشی کشورهای توسعه یافته بیندازیم خواهیم دید که در این گونه نظام ها چندین مولفه اصلی دست به دست یکدیگر می دهند تا نظامی یکپارچه، پویا، چابک و نوآور را ایجاد کند. برخی از این مولفه ها عبارتند از تدوین سند راهبردی ( علمی_کاربردی)، به کارگیری روش های نوین یادگیری، تنوع در یادگیری با توجه به استعداد و انگیزه دانش آموزان، جذب، نگه داری و به روز رسانی مستمر، شایستگی های معلمان و مربیان، در اختیار گرفتن فضاهای آموزشی برای هر نفر با توجه به استاندارد های بین المللی، به کارگیری و به روز آوری تجهیزات و منابع آموزشی، تغییر مستمر و بهبود مطالب مواد آموزشی و ...

با توجه به اولویت های توسعه کشور و استفاده از توانمندی های جوانان در عرصه ملی و بین المللی بسیار به جاست که اگر مدرسه ای چند متر فضای بزرگ تر در اختیار دارد برای آن نقشه تجاری نکشیم و اجازه دهیم دانش آموزی که در آن مدرسه تحصیل می کند از این حداقل ها بهره گیرد. شاید تعداد بسیار زیادی از آنان فضای منزلشان به 50 متر نیز نرسد. توسعه فضای مدارس در ژاپن بسیار حائز اهمیت است.در این کشور خانه ها را کوچک می سازند و مدارس را بزرگ، زیرا معتقدند که دانش آموزان در آنجا یاد می گیرند که چطور نقشه ها بزرگ را در سر بپرورانند. باید برای جایگاه آموزش در کشور قدر و منزلت قائل باشیم و مطمئن باشیم که سرمایه گذاری در نظام آموزش و پرورش، توسعه ملی همراه با توسعه فیزیکی و سلامتی را برای خودمان و کشورمان به همراه خواهد داشت.

برگرفته از مجله مدیریت

 

نویسنده مطلب : دکتر آذر صائمیان